Bij de groenten zie ik haar staan. Met één hand doet ze een sticker op de broccoli, in haar andere hand heeft ze een telefoon. Ze is druk in gesprek. Later zie ik haar weer. Ze kijkt niet vrolijk en klinkt verdedigend. Ondertussen wringt ze zich in allerlei bochten om met haar vrije hand boodschappen te pakken, te scannen en in de tas te doen. Bij de zuivelproducten kom ik haar opnieuw tegen en vang een flard van het gesprek op: “Ja maar mam, je kunt me toch gewoon vragen of ik dat voor je wil doen. Ik doe het graag, maar kan daar niet altijd zelf aan denken”. Ze praat met haar moeder. En het klinkt alsof haar moeder klaagt dat zij meer aandacht aan haar moet geven.
We staan tegelijk bij de kassa. Het gesprek wordt afgerond. Ze zucht. “Dat was een lang telefoontje” zeg ik tegen haar. “Ja” antwoordt ze, “anderhalf uur”.
Ze laat me verwonderd achter. Waarom is haar moeder zo kritisch op haar? Waarom waardeert ze de inspanningen van haar dochter niet?
Deze situatie komt natuurlijk veel vaker voor. Een oorzaak kan zijn dat moeder zelf (te) weinig aandacht, liefde of waardering van haar ouders heeft gekregen. En dit tekort wil ze onbewust door haar dochter laten opvullen. Maar hoe de dochter ook haar best doet, ze zal dit gemis niet goed kunnen maken. En dat is ook niet haar verantwoordelijkheid. Zij is niet de moeder van haar moeder.
Herkenbaar? Wat maak jij goed voor jouw ouders? En welk gemis moeten jouw kinderen voor jou vervullen?
#systemischkijken #ouderkindrelatie #moederdochter
Foto: Pixabay
